Os anos 20, frecuentemente chamados os “Anos Tolos” ou a “Década Dourada”, emerxen como un período de euforia e transformación grazas á explosión de novas correntes artísticas. Nesta época, as rúas vibraban co ritmo do jazz e a vida nocturna acendíase con efervescencia.

Foros anos nos que a moda destellaba co brillo dos abelorios e os flocos das flappers, unha época na que a xente bailaba cunha liberdade antes impensable mentres o aire impregnábase do aroma do cambio, con mulleres desafiando as normas sociais e homes abrazando novas ideoloxías.

A todos, os que marchan polas rúas, e deteñen as máquinas e talleres. A todos, desexosos de chegar á nosa festa, coas costas cargadas de traballo. Saíde o 1° de Mayo, ao primeiro dos Maios! Recibámoslo, camaradas, coas voces entrelazadas de cancións. Primavera miña, derrite as neves! Eu son obreiro, este Mayo é meu! Eu son campesiño, este Mayo é meu!

(Vladimir Maiacovski)

A arte e a literatura tamén se revolucionaban: o surrealismo e o modernismo rompían barreiras e exploraban as profundidades do subconsciente. As obras de Picasso e Dalí pintaban soños e pesadelos, mentres que Fitzgerald e Hemingway capturaban a esencia dunha xeración en busca de sentido e pracer.

Sobre as páxinas lidas, Sobre as páxinas en branco, Pedra sangre papel ou cinza, Escribo o teu nome. Sobre as imaxes douradas, Sobre as armas dos guerreiros, Sobre a coroa dos reis, Escribo o teu nome. Sobre a xungla e o deserto, Sobre os niños sobre as xestas, Sobre o eco da miña infancia, Escribo o teu nome. Sobre a marabilla das noites, Sobre o pan branco dos días, Sobre as estacións desposadas, Escribo o teu nome. Sobre todos os meus retrincos de azur, Sobre o estanque sol mohoso, Sobre o lago lúa vivente, Escribo o teu nome.

(Paul Eluard)

En cada recuncho, a sensación de vivir ao fío dunha nova era era palpable, como unha brisa fresca que anunciaba unha mañá cargada de promesas e desafíos. Os anos 20, na súa esencia, foron un caleidoscopio de cores e sons, unha danza frenética cara a un futuro descoñecido, cheo de esperanzas e desafíos por igual.

Non é soño a vida. Alerta! Alerta! Alerta! Caemos polas escaleiras para comer a terra húmida ou subimos ao fío da neve co coro das dalias mortas. Pero non hai esquecemento, nin soño: carne viva. Os bicos atan as bocas nunha maraña de veas recentes e ao que lle doe a súa dor doeralle sen descanso e ao que teme a morte levaraa sobre os seus ombreiros.

(Ciudad sen soño)

Para lembrar e celebrar unha época tan revolucionaria, no Casino 1889 de Carballo, anualmente organízase unha festa onde se entrelazan cultura, música, baile e bos manxares onde cada persoa sente o eco da paixón, desa faísca que ilumina cada recuncho escuro, transformando o ordinario en extraordinario.

Agradecer enormemente aos organizadores, que con moito corazón e pouco peto, logran debuxar con delicadeza os contornos de cada detalle nun espazo onde os soños danzan e as esperanzas renacen como o ave Fénix. O voso esforzo e dedicación foron as notas dunha sinfonía perfecta, onde cada risa e cada mirada únense en harmonía.